Met een leeg gevoel zie ik de waterdruppels zondagmiddag tegen het kajuitraampje van de ‘Rottum’ uiteenspatten. Er is geen plaats voor paniek wanneer ik mijn medekampers hoor zeggen dat het weekendje Schier in een column moet worden samengevat en er op dat moment helemaal niets boven komt drijven. Er zal vast wel iets op komen zetten wanneer ik achter het beeldscherm ga zitten. Gelukkig weet ik wat het hoogtepunt was van onze 3 jongeren van onder de 20 in ons ‘veteranenteam’: ‘Uit eten met Meijer bij ‘De Ware Jacob’!

Dat ze de 5-1 nederlaag tegen De Monnik 1 als dieptepunt beschouwen is net zo logisch als dat het niet erg is. Er zijn genoeg pluspunten te halen uit deze wedstrijd tegen de ploeg die 2 klassen hoger speelt als ons. En ook potentieel koploper is, hoewel ze nog maar 6 competitiewedstrijden gespeeld hebben. Met dezelfde beleving en inzet kunnen we de nakende wedstrijd tegen NEC Delfzijl met vertrouwen tegemoet zien aldus speler/coach De Bont.

Het had wel wat, spelen in het stadion van De Monnik, dat lichtelijk weggezakt ligt tussen de duinen. Zelfs met een zware stapavond/nacht in de benen. In de kantine neemt de foto van wijlen voorzitter Jan Berend Bazuin een markante plaats in. Bazuin was misschien wel de man die mij een voorliefde voor Schiermonnikoog bijbracht. In de serie ‘Het geheim van Vredenhof’, in mijn jonge jaren (1983) mocht dit niet gemist worden, speelde hij de rol van schurk. Ik had hem na de wedstrijd graag in gesprek zien gaan met Sir De Bont of sjaaltjes uit zien wisselen met Be Schollema. Maar helaas is Bazuin Schiermonnikoog in 2013 ontvallen.

Dat mocht dus helaas niet zo zijn. Nu werd het VV Middelstum sjaaltje ingeruild door een exemplaar van De Monnik met oud-Middelstumer Hans Huizing die inmiddels al weer bijna 27 jaar op het eiland vertoeft. Aan zijn inzet is nog steeds niets veranderd. Ondanks een jetlag, veroorzaakt door een retourte Dubai, zet hij met een prachtig steekpasje zijn spits vrij voor keeper Smit waardoor het al vroeg in de wedstrijd 2 of 3-0 wordt. De exacte tussenstand weet ik niet precies meer. Wat ik nog wel weet was dat we dramatisch begonnen maar gaandeweg in de wedstrijd groeiden met een verdiende eretreffer van Pieter Schollema als resultaat.

Schiermonnikoog dus, waarbij oog voor eiland staat en Schier voor grijs. Of Middelstum 4 uit grijze muizen bestaat, waag ik te betwijfelen. Wel hebben we grijze colbert tot onze beschikking die van te voren nog even geshowd werden op de groepsfoto. Dat er achteraf 3 spelers bleken te missen doordat ze later aan kwamen zetten, realiseerden we ons op dat moment nog niet. Ook coach Koopman komt later aan kachelen. Door ziekte thuis blijft zijn bijdrage helaas tot één dag beperkt. Genoeg om ver(r)assing Eling Zuidhof af te lossen. Onaangekondigd en met slechts 2 slaapuurtjes in de bast meldt onze als altijd jeugdige DJ zich op vrijdagmiddag onderin de veerboot. Waar de rest zich al aan de speelkaarten en de eerste blikjes bier vergapen. Hij kan zo nog mooi enige uurtjes qualitytime op het eiland meepikken.

Schiermonnikoog is trouwens een eiland die vanuit het westen afbrokkelt om vervolgens dit land via het oosten weer terug te veroveren. Het wandelt dus op den duur zo onze provincie binnen. Ik zou één van de mooiste plekjes van Nederland graag bij onze provincie gevoegd zien. Maar dat kan nog wel eens de nodige strijd op gaan leveren met onze Friese oosterburen. Van strijd is nu gelukkig nog niets te merken. Het hele weekend valt er geen incident te betreuren. Ook in De Toxbar integreren we perfect met de rest van het gezelschap. Er schijnt zelfs gescoord te zijn, hoewel B. (ik gebruik met opzet een initiaal) hierover officieel niets mag melden.

De Toxbar staat misschien wel inherent aan het eiland. Vijf jaar geleden overgenomen door de oud Groninger studenten Remmelt Mulder en Christiaan Wiersema die er iets prachtigs van gemaakt hebben. Ook op onze kampeerboerderij Springfield wordt heftig gebouwd. Het eiland wordt voortgestuwd dus op de vaart der volkeren. Tussen het Toxen, detoxen en voetballen door, wordt er dan ook driftig gewandeld op dit mooie eiland. En wel zo veel dat de helft van de ingekochte bierkratjes na afloop gewoon weer ongeopend retour kan richting de plaatselijke Spar.

Veel tijd brengen we dus niet op de kampeerboerderij door maar dat is ook niet erg. Na de verloren wedstrijd tegen De Monnik likken we er nog een uurtje onze wonden. Daarna staat een gezamenlijke maaltijd in restaurant ‘De Ware Jacob’ op het programma. Ergens tussen hemel en aarde op de tweede verdieping vindt dus het hoogtepunt plaats. Voorzien van alle geneugten des levens in overvloed (eten,drinken en elkaars aanwezigheid), staat er vooral op medeorganisator Abeltje Meijer (voorzitter Wilpie was zijn kompaan in de organisatiecomité) geen maat meer.

‘Komst hier even weer lekker plassen?’, bijt hij de eerste de beste vrouwelijke toiletgast toe. Waarna de aanloop naar de Wc’s op de bovenverdieping verdacht snel afneemt. Tussen de nodige lachsalvo’s door, wordt toch een overvloedige maaltijd naar binnen gewerkt. Hopelijk is hierdoor een uniek stukje saamhorigheid gekweekt. Zelfvertrouwen is er in elk geval wel getankt, ondanks de 5-1 nederlaag. Op naar de 2e seizoenshelft dus. Dan pas kan de echte waarde van dit stevig en zwaar trainingskamp gemeten worden. Maar gevoelsmatig denk ik dat het wel snor zit….

Bron: Bert Koster – www.bert-koster.nl